Korna Çalan Milletin Dramı: “Bi’ Saniye Bekle Be Abi!”

Şu şehirde sabah alarmına gerek yok aslında. Alarm pahalı, pilli, uğraştırıcı… Oysa bizim apartmanın önünden geçen ilk aracın şoförü, insan alarmı gibi. Daha kontak açıldığı anda “BAAP!” diye bir korna sesi, bütün mahalleyi güne merhaba dedirtiyor.

Hani “Günaydın!” diye çalan kapı zili olsa vallahi daha saygılı.

Korna dediğin alet otomobilin diliymiş efendim. Ama bizde bu dil biraz fazla gelişmiş. Sanki arabanın içine bir de sinir sistemi yerleştirmişler: “Sinirlenince bas, rahatla.”

Trafik sıkışıkmış, ışık kırmızıymış, öndeki araç milisaniye geç kalkmış…

Basıyoruz da basıyoruz.

Bir ara, bir kavşakta tam dört aracın birbirine aynı anda korna çaldığına tanık oldum; orkestradaki trompetler bile bu kadar uyumlu değildir.

İşin en komiği, korna çalan herkes kendini haklı sanıyor.

“Öndeki duymadı galiba.”

“Kaldır kafanı telefondan kardeşim!”

“Ben şoförüm, ben bilirim!”

Sanki korna çalınca yollar sihirli bir şekilde açılıyor da biz de.

Bir de şu klasik sahne var:

Yeşil ışık yanıyor.

Öndeki araç gaz verecek…

Ama daha ayağı pedala değmemiş, arkadaki şoför hücum borusu gibi “DAAAT!” diye çalıyor.

Sanki yeşil ışık değil, start işareti verilmiş.

F1 pilotları bile bu kadar baskıya maruz kalmıyordur.

Korna çalmak bizde toplumsal bir refleks artık.

Mutluyken çalıyoruz, sinirliyken çalıyoruz, düğünde konvoydayken zaten tutamıyoruz. Korna çalmak bir ifade biçimi oldu:

“Duygularım var ve bunu sesle ifade etmeyi seviyorum!”

Ama iş işte burada komik olmaktan çıkıp trajediye bağlanıyor.

Çünkü o korna sesi yalnızca öndekini değil; yoldan geçen çocuğu, evde uyanmaya çalışan öğrenciyi, gece nöbetten çıkmış hemşireyi, hatta bazen kendi kulağımızı bile eziyor.

Şimdi teklifim şu:

Bir günlüğüne herkes korna çalmayı bıraksın.

Sadece bir gün.

Emin olun, şehir sessizliğe düşmez; aksine rahatlar.

Biz de birbirimize bağırmadan da ilerleyebildiğimizi görürüz.

Ama biliyorum…

Yarın sabah yine biri apartmanın önünde kontağı çevirip “BAAP!” diyecek.

Biz de yataktan sıçrayıp şöyle diyeceğiz:

“Tamam kardeşim, uyandık… Ama keşke insanlık da biraz uyansaydı.”