Hiç mi Kalbiniz Titremedi?

Batman’ın karanlığında bir evin ışığı sonsuza dek söndü. Bir aile, sevinçleriyle, acılarıyla, yarım kalmış umutlarıyla birlikte aramızdan koparıldı.

O gece yol kenarında üç ağaç vardı. Onlar bu olayın sessiz tanıklarıydı. Eğer konuşabilselerdi, belki ben bugün bu korkunç sahneyi zihnimde tekrar canlandırıp kelimelere dökmek, yüreğimde bu ağırlığı taşımak zorunda kalmazdım…

Acı olayı yedi yaşındaki rahmet edilen kız çocuğun gözünden anlatıyorum; vur emrini veren ve vuran kişi, belki bir gün kendi ellerinin ağırlığını hisseder… Ve elbet bir gün kendi yaptığı dehşetin, gözlerimizde bıraktığı korkunun ve “Ben bunu nasıl yaptım?” sorusu, omuzlarına kaçamayacağı bir yük gibi çökecek…

“O gece mutlu bir şekilde düğünden dönüyorduk. Araçtaydık; babam şofördü, annem ön koltukta oturuyordu, küçük kardeşim annemin iki eli arasında duruyordu. Birden her şey değişti… Babam öne düştü. Annemin çığlığı ve araç kapısının açılması yarım kaldı. Küçük kardeşim dışarı çıktı, ben arka koltukta, gözlerim korkuyla dolu, kalbim hızlı hızlı çarpıyordu. Aniden… çapraz ateş tekrar geldi. Camlar patladı, metalin sesi kulaklarımı deldi. Anne mi ve babamı bırakıp kardeşimin yanına koştum. Arkamıza bakmadan, nefesimiz kesilene kadar kaçtık. Sonra kardeşimin sesi de duyulmaz oldu.

Bir anda… bir ışık, yıldırım gibi ufacık bedenime çarpıyor, nefesimi kesiyor, gözlerimi kamaştırıyordu. Soğuk asfalt tenime değdi. Kalbim deli gibi atıyordu, nefesim kesilmişti. Her şey bir anda dönüyor, korku bütün vücudumu sarıyordu. Kardeşimin sesi kaybolmuştu, babamın ve annemin sesi hepten kesilmişti… ve ben, küçücük bedenimle, dünyanın sessizliği içinde yalnız kaldım. Korku ve çaresizlik üzerime çöktü. Ben yedi yaşındaydım. Daha hiç büyüyemedim, okula bile tam başlamamıştım ama şimdi yokum, yokuz. O sanıklar ve üç ağaç hâlâ orada…”

Tüm dünyanın önünde beş dakikada da sönen bir aile… İki çocuğun kahkahası, bir annenin bakışı, bir babanın nefesi… Hepsi bir anda yok oldu. Vur emrini veren ve tetiğe basanlar için adalet nasıl tecelli edecek? Ağır, caydırıcı, emsal teşkil eden ve unutulmaz cezalar verilmeli; yok edilen hayatların ağırlığı, yaptıkları her anı gölgesinde hissettirmeli…

Şunu bilmek istiyorum; Hiç mi kalbiniz titremedi o tetiğe basarken? Hiç mi içiniz sızlamadı, hayatta olmayı hak edenlerin bir gecede yok oluşunu izlerken? Hiç mi…?

Sonsuzlukta huzur bulun, geride kalanlara sabır…