Bazı acılar vardır ki, sessizdir ama yakıcıdır. İçine işler, kelimeye dökülmez. Gözyaşlarıyla değil, kalbin en kuytusunda kopan feryatlarla yaşanır. İşte ben, böyle bir acının tam ortasındayım. Çünkü ben annemi kaybettim. Canımdan bir parça değil, canımın kendisini… Daye’mi. O yalnızca bir anne değildi. Evlat acısı görmüş, yüreğine taş basmış, sabahları gözyaşını...